Wernisaż odbędzie się 29 kwietnia 2025 r. (wtorek) o godz. 18.00
Wystawę będzie można obejrzeć do 30 czerwca 2025 r.
Kuratorka: Anna Brudzińska

O wystawie

Pierwszy dzień wiosny to moment przejścia – ze snu w odrodzenie, z zamknięcia w otwarcie, z ciszy do ruchu. Dla Anny Kolanowskiej jest to również symboliczny powrót do malowania, do wolnych gestów tworzenia, koloru i radości.

Abstrakcyjne kompozycje wynikają z napięcia między intuicyjnym działaniem a świadomą analizą. Jest to proces, który przypomina ożywianie natury. Początkowy chaos przypadkowych form i intensywnych barw z czasem porządkuje się, przez szukanie balansu aż do właściwego brzmienia obrazu.

W tych obrazach można poczuć emocje z odkrywania na nowo – malarstwa, siebie, możliwości, jakie daje sztuka. Jest to powrót do kreatywnej energii, do radości płynącej z procesu, do nieograniczonej przestrzeni, w której można pozwolić sobie na eksperyment. Jak w pierwszym dniu wiosny – gdy wszystko wydaje się możliwe.

O procesie twórczym artystki

„Dla mnie kino jest ekscytującym i niebezpiecznym doświadczeniem, ponieważ staram się znaleźć żywy styl pisania, pomiędzy przypadkiem a pracą.”
– Agnes Varda

 

W procesie malowania abstrakcji najbardziej fascynuje mnie przenoszenie się z jednego skrajnego stanu umysłu w drugi: od zupełnego odpuszczenia kontroli do dokładnej analizy każdego fragmentu obrazu.

Ten pierwszy, zupełnie frywolny stan, pozwala na zabawę, odkrywanie i kreatywne wyzwolenie. Jest to możliwe, ponieważ nie pozwalam wtedy wewnętrznemu krytykowi dojść do głosu. Staram się ufać przypadkowi – co bywa trudne, szczególnie gdy na płótnie nie pojawia się nic „atrakcyjnego” na pierwszy rzut oka. Ale często to właśnie zaufanie przynosi najlepsze efekty.

Następnie przechodzę na drugi biegun – analizuję obraz z dystansu: sprawdzam balans, kompozycję, punkty ciężkości, rytm. Zastanawiam się, jaką historię ten obraz chce opowiedzieć i jakimi środkami najlepiej ją oddać.

Zawsze staram się znaleźć parę „języków obrazu” – charakterystycznych znaków i pociągnięć pędzla, które najlepiej oddają zamierzoną narrację.

Gdy czuję, że zaczynam gubić się w analizie, wracam do stanu swobody. Bo to właśnie balans między tymi dwoma stanami przynosi najciekawsze efekty.

Malarstwo abstrakcyjne daje mi przestrzeń do zabawy, odkrywania i uczy odpuszczania kontroli. Chciałabym, żeby tę przyjemność było widać w moich obrazach – żeby widz mógł ją poczuć, i żeby stała się impulsem do narodzin spontanicznej, nowej myśli.